Leczenie przeciwzakrzepowe

Wskaźnik INR

Leczenie doustnymi lekami przeciwkrzepliwymi wymaga regularnego oznaczania wskaźnika protrombinowego INR (International Normalized Ratio). INR to wynik badania laboratoryjnego lub pomiaru przy użyciu przenośnych aparatów do samokontroli, określający stopnień aktywności jednego z czynników krzepnięcia krwi – protrombiny. Im wyższy wskaźnik INR, tym mniejsza zdolność krzepnięcia krwi.

W przypadku zbyt silnego działania antykoagulantów może dochodzić do groźnych krwotoków, nawet po niewielkich urazach. Z kolei zbyt słabe działanie leków wiąże się z ryzykiem powstawania w naczyniach zakrzepów, które przenoszone z prądem krwi, mogą powodować zatkanie innych naczyń, tworząc zatory.

Prawidłowa wartość INR zawiera się w granicach 0,8–1,2. W większości przypadków pooperacyjnych zalecana wartość INR to 2–3, u pacjentów ze sztucznymi zastawkami 2,5–3,5.

W początkowej fazie leczenia kontrola INR jest konieczna codziennie, po ustaleniu dawki stopniowo możliwe jest zmniejszanie częstotliwości nawet do jednej kontroli w tygodniu, a w przypadku dorosłych nawet jednej w miesiącu.

Należy jednak pamiętać, że mimo stałej dawki leku, INR może ulec zmianie. Zależy on bowiem od wielu czynników: diety, przyjmowanych jednocześnie innych leków, toczącej się infekcji, od stanu wydolności nerek, czy wydolności wątroby. Zmienia się również w sytuacjach, gdy nie wiadomo, ile leku wchłonęło się z przewodu pokarmowego (wymioty, biegunka, wprowadzanie nowych pokarmów). Kontrolę INR należy wtedy przeprowadzać częściej.